مراکزی که اختصاصاً در زمینه تصحیح متن کار می کنند باید متون را با همان فوریتی که عرضه می شوند، نقد کنند تا مصححانی که تصور می کنند تصحیح متن کاری ماشینی است و می توان به سرعت و بی وقفه متن چاپ کرد از اشتباه به در آیند...
اگر ما می خواهیم خودمان را در حوزۀ فرهنگ جهانی مطرح کنیم، ناگزیریم ریشه ها و ساقه هایمان را از طریق همین متون تاریخی و فرهنگی دریابیم و چون این کارها نشده ما امروز تصور می کنیم که تصحیح یک متن یعنی برگرداندن آن از یک صورت کتابت کهن یا متأخر به یک نوع امروزی به همراه توضیحاتی که گاه این توضیحات هم در برخی کارها دائماً تکرار می شود...
آنچه در ادامه می آید بخش دوم گفت و گو با دکتر محمود امیدسالار است. به نظر ایشان در شاهنامۀ فردوسی بعینه مطالب شاهنامۀ ابومنصوری نقل شده است.
عصر دوشنبه ای در فصل پایانی سال، دکتر محمود امیدسالار، مصحح و پژوهشگر نامدار شاهنامه، میهمان مرکز پژوهشی میراث مکتوب بود. فرصت را غنیمت شمردیم و با او به بهانۀ انتشار کتابش: بوطیقا و سیاست حماسۀ ملی ایران: شاهنامه، گفت و گویی ترتیب دادیم.
محمد بركت در سال 1344 هجري شمسي ديده به جهان گشود. تخصص اصلي او در زمينۀ فقه و اصول است، اما او در سالهاي اخيردر زمينۀ فهرست نويسي نسخ خطي نيز آثاري منتشر كرده است كه در اين باره مي توان به فهرست کتاب های خطی کتابخانه شاهچراغ علیه السلام، فهرست کتابهای خطی کتابخانه حضرت شاهچراغ (ع) جلد سوم، کتاب شناسی مکتب فلسفی شیراز و يادداشت هاي ملاصدرا اشاره كرد.
دکتر اصغر دادبه از استادان کوشای دانشگاه در حوزه های مختلف از جمله فلسفه، کلام، ادبیات و حافظ شناسی محسوب می شود. وي در اسفند 1325 هجري شمسي در شهر یزد، متولد شد و در خرداد سال 1344 پس از اخذ دیپلم، موفق به ادامه تحصیل در دانشگاه تهران در رشته حکمت و فلسفه اسلامی گردید.
پروفسور شريف حسين قاسمي در سال 1943 ميلادي در شهر دهلي و در خانوادهاي فاضل به دنيا آمد. وی تحصيلات متوسطه را در دهلي گذراند و سپس در سال 1968 وارد دانشگاه دهلي شد و به دريافت درجه دكتري در زبان و ادبيات فارسي نايل شد.
محمود مدبری را بیشتر با کتاب «شاعران بیدیوان» می شناسیم. مدبری استاد دانشگاه کرمان است که تا کنون آثار متعددی از وی به چاپ رسیده و متأسفانه او نیز همچون دیگر اهالی تحقیق طعم تلخ کتاب سازی را چشیده است.
علی صدرایی نیا مشهور به علی صدرائی خویی نویسنده، پژوهشگر، متن پژوه، کتاب شناس، مصحح، فهرست نگار و نسخه شناس ایرانی در سال 1342 هجری شمسی در شهرستان خوی چشم به جهان گشود.
«انجمن جهانى فهرستنگاران نسخه هاى خطّى» با همّت ٣٤ فهرستنگار از شهرهاى قم، تهران، مشهد، اصفهان، تبریز، آشتیان، یزد، مراغه و ... و نیز از برخى کشورهاى همسایه همچون ترکیه، افغانستان و آذربایجان در چهارم بهمن سال 1387 در محلّ موقّت «انجمن» درساختمان «مجمع ذخائر اسلامى» در قم تأسیس شد. این انجمن در آغاز تأسیس برای خود فعالیت های تعریف کرد که از آن جمله می توان به ایجاد محفلى براى انس، الفت، محبّت، همگراىى و همکارى بیشتر بین فهرستنگاران، محملی براى مشورت و تصمیمگیرىهاى «هماهنگ» در امر فهرستنگارى، آگاهى اعضا از پِژوهشهاى صورت گرفته یا در دست انجام، مرکزى براى دفاع همه جانبه مادى و معنوى از حقوق قانونى فهرستنگاران، دفترى براى پىگیرى جدى و مستمر مشکلات معیشتى فهرستنگاران و...
خطیبی میدانست هویت ایرانی با شاهنامه و زبان فارسی پیوند ذاتی دارند و برای حفظ زبان فارسی، هماره باید از فردوسی گفت و درباره شاهنامه نوشت.