ميراث مكتوب - تقديرباوري از مباحث مهم علم كلام به شمار مي رود كه ذهن و زبان شاعران را نيز به خود مشغول كرده است. اعتقاد به تقدير از ويژگي هاي اصلي يك اثر حماسي مي باشد و مهم ترين باور عارفان هم به خصوص اشعريان، تقدير و سرنوشت است. اين مقاله تقدير را در دو اثر برجسته حماسي و عرفاني ـ شاهنامه و مثنوي ـ بررسي و مشابهت ها و تفاوت هاي آن را بيان مي كند.
نگاه فردوسي و مولوي در اين زمينه، بسيار به هم شباهت دارد و با وجود تفاوت در موضوع هاي كتاب هايشان، چشم انداز آنان بسيار به هم نزديك است. هر دو اثر، تقدير را تجلي گاه اراده و خواست كلي خداوند مي دانند و با تاكيد فراواني كه بر حاكميت مطلق او بر جهان و انسان مي ورزند، آن را نافي اختيار و آزادي انسان ارزيابي نمي كنند. در نظر آنان، توسل به تقدير براي حفظ آرامش است، نه نفي مسئوليت انسان. توصيه به نيكي و كارهاي پسنديده و رعايت عدالت و ترك ستم، از ويژگي هاي مشترك اين دو اثر است.
چكيده مقاله اي كه در بالا مطالعه كرديد با عنوان «تقديرباوري در شاهنامه و مثنوي» تاليف دكتر جليل مسعودي فرد در فصلنامه مشكوة سال سي و يكم، شماره 117 به چاپ رسيده است.
براي خواندن متن كامل اين مقاله بر روي فايل زير كليك كنيد.