ميراث مكتوب - يكي از نكات برجسته كه از مطالعه تاريخ هنر ايران بازشناختني است، وجود نوعي ارتباط ميان هنرهاي مختلف در طي زمان است. در اين ميان رابطه ادبيات و ديگر هنرها جلوه درخشان تري دارد، چه اينكه هنرهايي همچون خوشنويسي، نگارگري، سفالگري و معماري بيشترين بهره را از ادبيات ايراني برده اند. هنري مانند نگارگري چشمگيرترين آثار خود را در ارتباط با ادبيات به جا نهاده است. از سوي ديگر فرش بافي ايراني نيز در طي تاريخ خود بهره هاي زيادي از ادبيات برده است. هر چند قديمي ترين نمونه هاي موجود كه بيانگر ارتباط بين ادبيات و فرش بافي هستند، به دوره صفويه تعلق دارند؛ اما شواهد امر از تاريخ كهن تري براي اين ارتباط حكايت مي كند. در دوره صفوي كه فرش بافي به اوج درخشش خود مي رسد، بروز چنين ارتباطي در ابعاد وسيع سبب مي شود كه در طرح و نقش فرش ها، اشعار شاعران نامدار و گاه گمنام در حواشي فرش ها و زمينه آن ها بافته شود. از مطالعه نمونه ها مي توان تشخيص داد كه در دوره صفوي غزل هاي حافظ شيرازي در مورد بهار و طبيعت ، و نيز قصايد ستايش آميز شاعران گمنام، در فرش هاي كتيبه دار رواج بيشتري داشته كه به شيوه نستعليق و معمولا در حاشيه اصلي فرش بافته مي شده است.

ادامه مقاله «مطالعه ادبيات منظوم در فرش هاي كتيبه دار دوره صفوي» نوشته حسام كشاورز كه در شماره 178 كتاب ماه هنر به چاپ رسيده است را با كليك بر روي فايل پايين مطالعه كنيد.