ميراث مكتوب - زبان شاهنامه، زباني شگفت انگيز، خاص و در عين حال ساده و نزديك و هم جوش با ذهن مخاطب توصيف شده است. راز و رمز اين تقرب، البته پيچيده است و بسادگي نمي توان از همه جوانب آن پرده برداشت. كار درست و شايسته ، در حوزه زبان شاهنامه، بررسي همه ابعاد و زير و بم آن از جهات گوناگون است، كاري كه شگرف است و تنها در سايه تحقيق دقيق و همراه با تجربه ها و دانش هاي گوناگون، ممكن و ميسر است. هدف نگارنده از ارائه اين مقاله، پرداختن به مقوله اي بسيار جزئي و در عين حال با اهميت در زبان شاهنامه است. معرفي و تحليل نوعي حذف در زبان شاهنامه چيزي است كه به گمان ما، دانستنش بر هر شاهنامه خوان و شاهنامه پژوهي، بايسته است. دستاورد شناخت اين مقوله از حذف، مي تواند دست كم در چهار موضوع نسخه شناسي، معناشناسي، آشنايي با شيوه اي از بلاغت و نحو زبان شاهنامه، مورد استفاده قرار گيرد؛ با اين حال هرگاه ما از كم و كيف اين تحقيق آگاه گرديم؛ با اين كه اين ويژگي به زبان فردوسي منحصر نبوده است؛ پي خواهيم برد كه چگونه شاعر، در سراسر شاهنامه، با كاربرد آن به عنوان يكي از تكنيك هاي زباني، زمينه وحدت زيبايي و معنايي را براي متن خويش فراهم آورده است. كثرت نمونه هايي كه در اين جا ارائه مي گردد، از گرايش فردوسي به بيان گفتار، از طريق همين شيوه زباني خبر مي دهد. اين مقوله حذف كه عجالتاً به «حذفي غريب» نام گذاري مي شود؛ پيش از اين در هيچ گفتاري نقل نگرديده و اين مقاله براي نخستين بار بدان مي پردازد.

متن كامل مقاله «بررسي عنصر موسيقي در آثار منثور قرن پنجم و ششم» نوشته دكتر عبدالله حسن زاده ميرعلي، ليلا شاماني كه در شماره 8 دوفصلنامه فنون ادبي به چاپ رسيده است در فايل پايين مطالعه كنيد.