ميراث مكتوب - محمدحسین کشمیری از تواناترین نستعلیق‏نویسان شبه‏قاره‌ هند است که بنابر رواج چند‌صدساله‌ زبان فارسی در هندوستان، تمامی آثارش به زبان‏های فارسی و سپس ترکی و عربی است؛ وی از فرط اشتیاق به فرهنگ و هنر ایرانی و تأثیر این فرهنگ در هندوستان، هیچ اثری را به زبان مادری خویش کتابت نکرده است؛ خوشنویسانی این‏گونه‏ در هندوستان کم نیستند.
در میان کتیبه‏ ها و نسخه‏های خطی هندوستان، دسته‏ای به لهجه‌ هندی و بی‏توجه به وضعیت آن خط در ایران نوشته شده است و دسته‏ای دیگر به قصد رقابت و رسیدن به سلیقه و الگوهای مورد پسند ایرانی، ساخته و پرداخته شده است. همین نکته در شعر سخنوران هندوستان نیز به‌خوبی دیده می‏شود. شاعرانی مانند حسن سجزی دهلوی (ف. 738 ه‍. ق.) و بیدل دهلوی (ف. 1133ه‍. ق)، حتی بیتی به زبان مادری‌شان نسروده‏اند و شعر پارسی را تاج ‌سر سخنوری دانسته‏اند.
محمدحسین از ‏گروهی است که کوشیده تا عیار هنرش را به استادان طراز اول ایرانی هم‌چون میرعلی کاتب‌هروی (ف. 951 ه‍. ق.) برساند و به‌راستی از این میدان پیروز و سربلند بیرون آمده است. وی را می‏توان بهترین پیرو میرعلی در شبه‏قاره به‌شمار‌آورد و گواه این نکته، آثار ممتازش در مرقّع جهانگیری (گلشن) است. در این کتاب کوشش شده تا با پژو‌هش‌هایی عمیق‌تر در احوال این هنرمند همراه با مروری بر آثارش، به دقیق‏ترین شناخت از این هنرمند دست یافت؛ هنرمندی که هنرش در جغرافیای زبان پارسی جلوه‏ای زیبا و یگانه دارد.
وی از اکبرشاه لقب «زرّین‏قلم» گرفت و‌ گاه در آثار خود از عنوان «اکبرشاهی» بهره جسته است. پس از آن در آثاری که در دوره‌ی جهانگیرپادشاه (1037ـ1014 ه‍.ق.) کتابت کرد نیز از لقب «جهانگیری» و «جهانگیرشاهی» بهره‏مند گشت و بسیار مورد توجه این دو پادشاه بود.
گفتنی است که پس از میرعماد (ف 1024 ه‍. ق)، شاگردان و پیروان وی، کمال این خط را در آثار وی جست‌وجو کردند و کمتر به تغییر و تصرّف در این خط اندیشیدند.
این کتاب در 40 صفحه (مصور - رنگي) در قطع وزیری به بهاي 100000 ريال به تازگي از سوي نشر پيكره منتشر شده است.