ميراث مكتوب - موضوع مشترکی که در تلقّیِ برخی از گذشتگان و امروزیان از شخصیّت فردوسی وجود دارد کوشش برای معرّفی کردنِ او به عنوان شاعری نامسلمان و غیرشیعی است. در گزارش ها و افسانه های سرگذشتِ حکیم توس می خوانیم که شیخی به نام ابوالقاسم بر پیکر فردوسی نماز نمی گزارد، زیرا معتقد است او عمر خود را صرفِ مدحِ مجوس کرده و بی خبر مرده و شخصی به نام آشوب هندی (درگذشتۀ 1199 ه. ق.) در مقدّمۀ مثنویِ فتوحات شامش، فردوسی را «مُغ مغ نسب»، «گبر آتش پرست» و از «اسلام بیگانه با کفر خویش» مي خواند.
هم شماری از دوستداران فردوسی می خواهند او را نامسلمان و غیر شیعه بپندارند تا به زعم خویش آفرینندۀ حماسۀ ملّی ایران از اعتقاد به دین و مذهبی که خاستگاهِ آن سرزمین اعراب است، مبرّا باشد. تفاوتِ جالب در تهمت و نسبتِ نامسلمانی و شیعه نبودن به فردوسی در تاریخ فرهنگیِ ایران این است که در گذشته این اتّهام از سوی مخالفانِ متعصّبِ شاعر بر او وارد شده است و امروز، علاقه مندانِ سینه چاکِ شاهنامه می کوشند فردوسی را این گونه معرّفی کنند.

ادامه مقاله «اثباتِ یکى از بدیهیاتِ شاهنامه شناسى» نوشته سجاد آيدنلو كه در شماره 82 «كتاب ماه ادبيات (بهمن ماه 1392)» به چاپ رسيده است بر روي فايل پايين بخوانيد.