ميراث مكتوب - محمد مشهدی نوش آبادی، پژوهشگر در نامه ای به صحبت های دکتر اکبر ایرانی در برنامۀ زنده کارنامه، که از ساعت 21 تا 22 روز هفتم اسفند از شبکه چهارم سیما پخش شد، دربارۀ عدم درج نام استاد در کنار نام دانشجو در مقالاتی که در دوماهنامۀ گزارش میراث و فصلنامۀ آینۀ میراث به چاپ می رسد، واکنش نشان داد.
به گزارش روابط عمومي مركز پژوهشي ميراث مكتوب مشهدی نوش آبادی در این نامه خطاب به دکتر اکبر ایرانی، مدیرعامل مرکز پژوهشی میراث مکتوب می نویسد:

«مدير محترم ميراث مكتوب
با سلام و احترام
...
به نظر شما اگر استادي يكي دوسال با موضوعي درگير باشد تا آن موضوع پخته شود و به عنوان رساله ارشد يا دكتري منتشر شود و سپس با هزار ملالت و سختي استاد از داخل آن مقاله اي بيرون آورده و با دانشجو چند ماه درگير باشند تا به دست حضرتي چون شما برسد، بر چاپ آن ايرادي است كه مي فرماييد (در برنامه كارنامه) ما مقاله با نام استاد و دانشجو چاپ نمي كنيم.
البته اينكه بسياري از استادان در مقاله هاي دو اسمي خودشان دخالتي ندارند روشن است، اما اينكه شما حكم كلي مي آوريد هم حق كشي و نابهنجاري است از نوعي ديگر
من مقاله اي اينچنيني به شما نداده ام و (البته هيچ مقاله اي)نخواهم داد و تاكنون نيز چنين مقاله اي از من منتشر نشده است. مسئله من شخصي نيست بلكه توجه به نادرستي ديدگاه شماست.»

پاسخ دکتر اکبر ایرانی به انتقادات محمد مشهدی نوش آبادی
اما پس از این نامه، دکتر اکبر ایرانی انتقاد محمد مشهدی نوش آبادی را اینچنین پاسخ گفته است:
«دوست عزیزم جناب آقای مشهدی نوش آبادی
با عرض سلام
حق با شماست نمی بایست حکم کلی می دادم. من به آیین نامه وزارتخانه ذیربط ایراد گرفتم که در نقد دکتر آیدنلو در ضمیمۀ کتابسازی درج شده. البته تاکنون تمام کسانی که مقالات دو اسمی تا شش اسمی فرستاده اند وقتی اعلام کردیم در آینۀ میراث چاپ نمی کنیم حاضر به حذف اسمشان شدند. بدیهی است افراد شریفی هم مثل شما هستند که شاید زحمت مقاله را هم آنها کشیده باشند در این صورت اگر در جایی از مقاله میزان کار خود را ذکر کنند درج آن از نظر ما بلامانع است. من از شما سپاسگزارم که مرا متوجه نکته ای فرمودید. به هر حال از میان دهها ایمیل و تماس و پیامک شما تنها کسی بودید که به عرایض بنده انتقاد داشتید که برایم مفید بود.
موفق باشید
ارادتمند
ایرانی

نبايد تر و خشك را با هم سوزاند
پس از پاسخ دکتر اکبر ایرانی، محمد مشهدی نوش آبادی در توضیح نامۀ اول خود به دکتر اکبر ایرانی با انتقاد از استادانی که تحقیقات دانشجویان را با عنوان خود ثبت و یا مقالات آنان را به نام خود ارائه می کنند، می گوید:
«جناب آقاي دكتر ايراني با سلام و احترام ممنون از سعه صدر و همدلي شماو عذرخواهي از صراحت لهجه خودم. اينكه بخشي از اساتيد به ويژه در رشته هاي غير علوم انساني چنين كاري را مي كنند من نمونه هاي فراواني سراغ دارم. اما حقيقت اين است كه بسياري از دانشجويان به ويژه در مقاطع ارشد حتي پروپوزال را هم بايد به نوعي برايشان نوشت. اين مسئله اي است كه ما دائما با آن روبرو هستيم. بر عكس شما برخي از مجلات مانند مجله مطالعات عرفاني الزام مي كنند كه بايد در مقاله مستخرج از رساله نام استاد بيايد. يا برخي مي گويند حتما بايد نام يك استاد يار در جمع نويسندگان مقاله باشد. من دوستي دارم در رشته شيمي كه 9 مقاله بين المللي براي استادش نوشته تا او را فارغ التحصيل كند، يا كساني را مي شناسم كه الان معاون وزير هستند و تمام مقالاتش كه شايد هرگز نديده است سه يا چهار اسمي است، دوست ديگري در یکی از رشته های مديريت مي گفت كه استاد من را ملزم مي كرد مقالاتي با فلان عنوان بنويس و اسم من و خانمم را در اول بياور. اين استاد به دوست ما گفته بود خيالتان را راحت كنم تا چند مقاله به اسم من چاپ نكنيد فارغ التحصيل نمي شويد.پس من اساسا فرمايش شما را درك مي كنیم از اساتيد معروف دانشگاه تهران فصلي از رساله ارشد بنده را به صورت كپي پيست (Copy Paste) در كتاب خود جا داده در صورتي كه نه راهنماي من بوده و نه مشاور من و بنده به لحاظ رعايت ادب استاد و شاگردي به خودم جرائت نمي دهم كه اين مسئله را به روي او هم بياورم. باور بفرماييد من چند تحقيق و پروژه درباره نوش اباد انجام داده ام كه افراد متعددي با كپي پيست آن در طرح هاي قرار دادي خود ميليون ها پول به جيب زده اند.اين رنجها همه هست اما نبايد تر و خشك را با هم سوزاند. اما بررسي و انگشت گذاشتن روي اين مسائل حتما ضريب سوء استفاده را پايين مي آورد.»