میراث مکتوب- شاهنامۀ حکیم توس، دایرةالمعارف بزرگی است که فرهنگ و تاریخ کهن ایران زمین را در بردارد. یکی از هزاران مفاهیم ارزشمند معنوی که در این اقیانوس فراخ گستر و ژرفعمق به زیبایی و شیوایی موج میزند، نیایش پروردگار یگانه است. بازتاب گستردۀ این کردار معنوی در شاهنامه نشان از آن دارد که نیایش همچون خداجویی، از نخستین روزگاران شکلگیری تمدن بشری کرداری پسندیده و همراه با باور و اعتقاد در فرهنگ مردم ایران زمین بوده است.
با تأملی در شاهنامه به روشنی دریافت میشود که نیایش یکی از مستحکمترین پناهگاههای خداجویان، خردمندان، پهلوانان و پادشاهان و وسیلۀ مقابله با جادوگریها و بداندیشیها و ترفندهای دشمن است. نیایشهای شاهنامه به گونهای درس خداشناسی میدهند و اغلب برای طلب نیازهای عمومی و منافع ملی و رستگاری معنوی به کار میروند نه برای منافع شخصی. این کردار معنوی، آدمی را به منبع اصلی قدرت وصل میکند و نیاز او را هر چند که انسانی تمامعیار چون رستم باشد و یا پادشاهی آرمانی، قدرتمند و با خرد و هنر چون کیخسرو، نشان میدهد.
در مقاله بررسی نیایشهای شاهنامۀ فردوسی این نیایشها از جنبههای گوناگون همچون: نوع خواستهها در نیایش، نیایشگران به تفکیک شخصیتها و ... بررسی شده است.
این پژوهش توسط مهناز ولدبیگی، کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه ایلام و موسی پرنیان، استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه رازی کرمانشاه انجام دادهاند و نتیجه آن را در قالب یک مقاله در شماره 53 فصلنامه متنپژوهی ادبی منتشر کردهاند.
متن کامل این مقاله را میتوانید از اینجا دریافت کنید.
خطیبی میدانست هویت ایرانی با شاهنامه و زبان فارسی پیوند ذاتی دارند و برای حفظ زبان فارسی، هماره باید از فردوسی گفت و درباره شاهنامه نوشت.
افزودن دیدگاه جدید